De iepen hebben nog twee verdiepingen te gaan. Nu al strekken hun toppen zich reikhalzend uit naar de onderrand van het balkon. Dat was zes jaar geleden nog anders, toen wij hier kwamen wonen.
Alles groeit in de natuur. Alles woekert over alles heen als het de kans krijgt. Beneden, in die toppen daar, zie ik vier parkieten spelen. Invasieven als ze zijn, verdringen zij inheemse vogelsoorten. In zes jaar tijd heb ik hun populatie hier flink zien toenemen.
Ze zijn groener dan het felste groen van het lichtgevende, jonge iepenzaad. Vol verwachting kijken de vogels naar de lekkernij in wording, vol verwachting van het volgroeid raken.
Het is onmogelijk om er nog vanaf te blijven. Het verlangen is te groot en de frustratie valt in onrijpe trosjes, kapot gebeten door kleine rode snavels, naar beneden. Tussen de voorjaarsnarcissen die daar staan te bloeien.
Heb geduld, wil ik ze zeggen, het zuur wordt automatisch zoet. Nog even.
Stan Lenssen 
Tja, die halsbandparkieten luisteren niet. Je vraagt je af of die beesten oren hebben om te horen. Blijkbaar niet. Rond de eeuwwisseling 1999-2000 waren ze al een plaag aan het worden in het Vondelpark. In de tijd dat ik daar dagelijks op werkdagen een rondje maakte. Ook in Rotterdam doken ze op. Eerst in het Kralingse bos waar ze met een zwerm de kruinen van hoge bomen onveilig maakten. Zo’n zelfde zwerm komt hier ook af en toe langs. Het zijn olijke beestjes die je heel uitdagend aankijken vanaf de reling van je balkon. Inderdaad is het voor inheemse soorten dan oppassen geblazen. Nee, geduld is niet hun sterkste punt. Als je een zakje pinda’s of een vetbol aan de reling hangt zijn die binnen de kortste keren leeg. Mee-eters dus.
LikeGeliked door 1 persoon
Ze doen me aan een andere diersoort denken 😉
LikeGeliked door 1 persoon
Hahaha, ja het zijn net … 😉
LikeLike