geronnen op steen
roestig rond
gekleefd aan gevel
hard systeem

grijze zone
van neppe netheid
die niets verdraagt
waar niets zich waagt

maar het het daagt
bronstig leeft
vlammend vruchtbaar
vreedzaam groeiend

verbindend ontbindend persisterend
een wederkerig twee op steen
bloed en zongloed
samen een

waar storm en hagel
beton verweert
klopt het geruisloos
in het strijdveld

hart van oker

De donkere draak is
dat niets precies is,
dat alles begint
met verval.

Het is de luis
in de pels
van het zijn,
niets te zien

als goed genoeg,
onvolmaakt,
als verouderd
voor het begint.

Het is het kwaad
in het huis
van bestaan,
niets te beleven

dan gebreken
alom te ervaren,
de vloer te zien slijten
voor het betreden –

domme draak
van afbraak,
imperfectie
van leven.

Ik had
een verzoenend gesprek
met de premier,
een aardige man.

Hij vertelde me
waarom alles was
zoals het was
en niet anders kon.

Het suste
mijn geweten
tevreden en

gerustgesteld
kroop ik terug
in mijn ruime jas.