Drie parachutisten kwamen
naar beneden,
in formatie,

uit een vlucht zonder vliegtuig.
Ik hoorde
geen propellers.

Ze vielen in
gehurkte houding,
geklonken aan elkaar.

De tweede hield
de eerste vast

aan zijn opgetrokken
voeten.

De derde klemde zijn
handen stevig

om de rugbepakking
van de eerste.

Zo ging het in compacte
vaart omlaag,

voordat ze elkaar
lieten gaan.

P van de drie maakte
een perfecte
landing.

Een andere bleef steken
in een boom bovenin
de kruin.

De laatste zag zijn parachute
voor een deel niet
opengaan.

Wapperend sloeg hij
in paniek
te pletter,

in een ramp zonder ziekenauto.
Ik hoorde
geen sirenes.

De stunt sloot af
met een receptie.

Groots,
feestelijk en
buiten.

P zat tegenover mij,
drie meter
verder, op

een witte
tuinstoel,

smalend

om zijn geslaagde
val.

Ik schoot vol
met vragen.

Geheel naar P’s natuur kwam
op geen ervan

een serieus te nemen
antwoord.