Ze ervoer de weken als een ongeïnspireerde periode, een vlakke tijd waarin de creativiteit haar in de steek liet. Ze wilde graag met de vinger wijzen naar het grauwe weer, maar keek naar buiten en zag dat de natuur zich niet liet plagen door het idee van een deficit.
Er vielen vette druppels uit haar grauwheid: een laaghangend industrieel zwart, ontsnapt als rook uit duizend torenhoge schoorstenen. Platgeslagen pluimen, zwarte watten, aanraakbaar dichtbij en omspannen door de stolp van een melkwit aura waardoorheen de afgezwakte stralen van de zon diffuus een weg wisten te vinden.
Ze zag hoe windvlagen met kracht de iepen bogen en hen hun gele, uitgeleefde blad ontrukten. Ze huilden. De herfst ten top. Onrustbrenger, die van alles laat gebeuren. Buiten … niet bij haar vanbinnen.
Niets kwam er uit haar handen, niets was goed genoeg. Na een tijd van studie was de grens verschoven. Al die nieuwe kennis, had ze verwacht, zou haar scheppingsdrang aanblazen.
Vooralsnog vlamde er weinig op.
Gisteren las ze over de grote corpulente schrijver; dat hij toen hij begon met dichten, rond zijn twintigste, als student, ‘niet echt goed’ was. Achteraf, toen hij Lucebert las, besefte hij dat hij te veel bezig was geweest met gedichten schrijven zoals gedichten moesten zijn.
Alsof het met het weer vandoen heeft, schamperde ze in zichzelf. Mijn trauma is de komma, de aarzeling, de twijfel – het wantrouwen moet slijten.
Ontdek meer van Stan Lenssen
Abonneer je om de nieuwste berichten naar je e-mail te laten verzenden.
‘Gisteren las ze over de grote corpulente schrijver; dat hij toen hij begon met dichten, rond zijn twintigste, als student, ‘niet echt goed’ was. Achteraf, toen hij Lucebert las, besefte hij dat hij te veel bezig was geweest met gedichten schrijven zoals gedichten moesten zijn.’
Een remedie tegen de twijfel van de komma:
Sommigen willen dichter worden.
Anderen simpelweg schrijven.
Je zal nooit beter worden dan het wit.
Maar je hebt de keuze:
ofwel blijft het wit een lege kamer,
ofwel schrijf je ze vol.
Desnoods met bloemetjesbehang.
En misschien ben je een muurbloempje.
En wacht je tot later.
Wanneer je een lezer wordt.
En blij bent
met elke komma.
LikeGeliked door 2 people
Dank en Punt!
LikeGeliked door 1 persoon
‘De grote corpulente schrijver’. Ilja Leonard Pfeiffer?
LikeGeliked door 1 persoon
Goed gezien 🙂
LikeGeliked door 1 persoon
Ooit een filmpje voor gemaakt…
LikeGeliked door 1 persoon
Zouden we nog een andere kennen, vandaag?
In illo tempore,
kon je nog denken aan A.F.Th. van der Heijden.
Maar die tijd
is zijn tanden kwijt…
Glimlach.
LikeGeliked door 2 people
Of:
‘Red ons van de dichters’ – Menno Wigman
LikeGeliked door 1 persoon
Iedere vedette moet vroeg of laat aan de vergetelheid geloven. Ken je die papierprikkertjes voor op je bureau? Je weet wel, met een rond grijs geëmailleerd voetje van staal en een stevige stalen naald met scherpe punt er midden op? Als ik dit thema zou visualiseren zou ik beginnen met op zo’n prikker een foto van een vedette, een ster, een beroemdheid of een legende te prikken, en nog een en nog een. Net zolang tot er nog maar een klein stukje van het staal te zien is. Drie centimeter of zo. Dat is voor mij de verbeelding van een idool, de tragiek van een bekendheid te zijn, de vervangbaarheid en de vergankelijkheid.
LikeGeliked door 1 persoon