Categorie archief: Gedachte

Dichtwerk, Gedachte, Leeslengte kort

Niets bijzonders

TELLEN

D. kijkt graag vogels, ik mag mee. Kijk, zeg ik,
een bonte ekster. Nou, zegt D.,
dat is een Vlaamse gaai.

En daar, bij de waterkant, zit een jonge
wintertaling. Nou nee, zegt D.
Dat is een smient.

Verrijkend is het, vogelkijken. We zijn pas
net begonnen en we hebben er
al vier gezien.

– Ester Naomi Perquin, uit de bundel Ongevraagd advies, 2022

Ester Naomi Perquin schrijft en dicht over niets bijzonders. Vanuit iets kleins, een jeugdherinnering, een geur, een aardappel die geschild wordt, weet zij woorden op papier te zetten die bij de hartstreek binnenkomen.

Zij uit zich niet in grootse formuleringen, ze treft de lezer met haar beelden van het gewone.

Het alledaagse zien en daar het speciale uit naar voren halen – die dingen die steeds langs ons heen gaan en van ons bordje glijden voor we ze te pakken krijgen. Die dingen die oplossen in de lucht omdat ze te banaal schijnen, te algemeen, te veel ons dagelijks brood.

Ze ontsnappen aan de meesten van ons. Maar zij zijn het leven, zij zijn het nu, hetgeen waar we dagelijks middenin staan. Dat wat ons bestaan behelst.

Het is kunst de beelden op de tijdlijn van het alledaagse te vangen. Het is goed, maak er verhaaltjes over, dicht erover, hou het vast in een foto van persoonlijk opgeschreven woorden.

Kijk. Je zult vaker glimlachen.

Standaard
Gedachte, Leeslengte kort

Diepgaand

Twee avonden verstreken – Job van Joseph Roth gelezen. Ik voel me oud en moe. Niemand houdt diepgaand van iemand; niet van zijn vrouw, niet van de kinderen, niet van vrienden.

Iedereen is slachtoffer van het leven, want ondanks oppervlakkig heb uw naaste lief volgt bij verlies diepgaand verdriet. Zo diep dat god, of welk ander allerhoogste, moet branden in de kachel – wordt afgezworen.

Tot het wonder plaatsvindt en het vertrouwen wordt hersteld. Maar, denk ik, dat is misplaatst, vertrouwen is diepgaand, langdurig, en het wonder op de weegschaal slechts kortstondige genoegdoening voor één enkele ramp.

Terwijl veel rampen passeren in een mensenleven – als van Job. Laat Job zich beduivelen door zijn god?

Misschien dat twee avonden te weinig is. Misschien dat ondanks dankzij is. Misschien dat onder de oppervlakte diepgang leeft. Misschien als ik het nog eens lees …

Standaard
Gedachte, Leeslengte kort, Verhaal

Terugblik

Er was een afscheidsreceptie gaande. Het ging om een publieke ambtsdrager en het gebeuren werd bezocht door zo’n honderdvijftig collega’s en vakgenoten: een pensioenganger werd gelauwerd.

Het was leuk en gezellig, met bier en bitterballen, daar viel niets op af te dingen. En toch bekroop hem een gevoel van ambivalentie.

Het viel hem op hoe wel gekleed ze waren, hoe weldoorvoed, hoe welvarend, hoe hoogopgeleid; hoe goed ze het hadden en hoe ingenomen ze daarmee waren.

Niet dat ze zich verwaand toonden of arrogant. Ze acteerden eerder bescheiden en verlegen. Niet te flauw om de champagnefles van de toog te pakken en het eigen glas bij te schenken om zo de barman te ontlasten, en tegelijkertijd een net en nederig excuus te maken, welbewust status en welstand verloochenend.

Hij zag ze aan, zijn nu oud-collega’s. Ze woonden als hij in mooie huizen, in de fijnste wijken, ver van de problemen die ze geacht werden te monitoren en op te lossen. Ver van de stadse rafelranden en de gemeenschappen die daar woonden. Het was waar ze zelf niet kwamen of zich tussen zouden mengen, hoe hevig dat ook wenselijk was.

De epifanie trof hem op de laatste dag: er is geen reden ons te benijden want recepties zoals deze zijn de hoogtepunten – hier werd mij steeds de heilzame tinctuur geschonken tegen een onvervullend ambtelijk leven.

Standaard
Column, Gedachte, Leeslengte kort

Noodmelding

“Noodmelding
NL-Alert 05-07-2023 09:07
Extreme weersomstandigheden in
provincie Noord-Holland. Blijf binnen.
Bel alleen 112 bij levensgevaarlikjke [sic]
situatie. Extreme weather in the
province of Noord-Holland. Stay
Indoors [sic]. Only call the emergency
number 112 in a life threathing [sic] situation”

Buiten buigen de iepen diep naar het oosten. Ze krommen hun stammen en takken. Ze kraken.

Hun bladeren wapperen gewelddadig ook die kant uit. Alsof zij los willen laten, alsof zij in paniek willen vluchten, weg van de boom die hen krampachtig vasthoudt.

Het tramverkeer ligt stil. Ik zie lijn 17 op een vreemde plek staan. Tussen twee kruispunten in. Gestrand in het gras.

Er rijden geen bussen. Er wordt niet gevlogen. Dat laatste is het pluspunt van het natuurgeweld dat gaande is.

Nu het erop aankomt blijkt dat de techniek die ons wel zou gaan redden, niet meer dan in staat is om een waarschuwing met spelfouten te laten uitgaan.

‘Blijf binnen.’

Daarvoor hoef ik alleen maar naar buiten te kijken.

Standaard