Precies ben ik altijd al geweest, dus dat juist op zondag – die dag waarop alles keurig was – je haar piekte in weerbarstige palmboompjes op je kruin, dát vond ik onbestaanbaar.

Ik stond onderaan de trap voor de grote verticale spiegel, die omlijst was met een facetrand en was opgehangen aan verende klemmetjes, verstopt achter het glas. Aan de voorzijde zag je nog net de metalen halve maantjes die de spiegel borgden. Twee aan de onderkant en twee aan de bovenkant, dicht bij de hoeken.

De hal was enorm. Maar het zal de spiegel tegen de witte wand zijn geweest die die indruk wekte. Wij woonden in die jaren in een doorzonwoning in een nieuwbouwwijk. Ik zat in de eerste klas van de lagere school. Van het nieuwe van de wijk had ik geen benul en mijn kleine jongenslijf had voldoende aan nog niet de helft van de spiegel. Het besef van de gelukkige onschuld van allebei die feiten, daalde later in.

Ze ervoer de weken als een ongeïnspireerde periode, een vlakke tijd waarin de creativiteit haar in de steek liet. Ze wilde graag met de vinger wijzen naar het grauwe weer, maar keek naar buiten en zag dat de natuur zich niet liet plagen door het idee van een deficit.

Er vielen vette druppels uit haar grauwheid: een laaghangend industrieel zwart, ontsnapt als rook uit duizend torenhoge schoorstenen. Platgeslagen pluimen, zwarte watten, aanraakbaar dichtbij en omspannen door de stolp van een melkwit aura waardoorheen de afgezwakte stralen van de zon diffuus een weg wisten te vinden.

Ze zag hoe windvlagen met kracht de iepen bogen en hen hun gele, uitgeleefde blad ontrukten. Ze huilden. De herfst ten top. Onrustbrenger, die van alles laat gebeuren. Buiten … niet bij haar vanbinnen.

Niets kwam er uit haar handen, niets was goed genoeg. Na een tijd van studie was de grens verschoven. Al die nieuwe kennis, had ze verwacht, zou haar scheppingsdrang aanblazen.

Vooralsnog vlamde er weinig op.

Gisteren las ze over de grote corpulente schrijver; dat hij toen hij begon met dichten, rond zijn twintigste, als student, ‘niet echt goed’ was. Achteraf, toen hij Lucebert las, besefte hij dat hij te veel bezig was geweest met gedichten schrijven zoals gedichten moesten zijn.

Alsof het met het weer vandoen heeft, schamperde ze in zichzelf. Mijn trauma is de komma, de aarzeling, de twijfel – het wantrouwen moet slijten.