Maandag 2 september, 9.30 uur.

Vanuit het oosten brandt de zon zich door een heiige atmosfeer heen. Er staat geen zuchtje wind. Zelfs niet op tien hoog op een Amsterdams balkon. Het voelt hier aan alsof ik in Zuid-Frankrijk op een terras zit.

Beneden in de wijk is het opvallend stil. Al meerdere dagen hangen de banners van Veilig Verkeer Nederland op kruispunten in de stad: Onze scholen zijn weer begonnen. De straten zijn leeg, de klaslokalen weer gevuld.

Een uur geleden was er geen sprake van stilte. Toen was het beneden een kabaal van elektronische toeters en bellen en suizende dikke banden. Zwarte frames krioelden kriskras door de wijk heen, niets of niemand ontziend. Onderuit zittend op chopper-zadels ging een horde op weg naar het eerste lesuur van het schooljaar.

Wat doen die banners van VVN eigenlijk? Bewaken die de verkeersveiligheid van de schoolgaande jeugd, of waarschuwen ze andere weggebruikers dat ze op paden, stoepen en straten vanaf september weer door fatbikes worden belaagd?

Hoe haal je een puber over om gemotiveerd het nieuwe schooljaar in te luiden? Voor veel ouders is dat duidelijk. Er zijn weer heel wat van die fietsen verkocht deze zomer.

Ach, was het in de tijd van de Puch en de Kreidler zoveel anders?

Direct nadat ik wakker werd, ging ik poolshoogte nemen. Ik wilde weten hoe het ermee stond.

En daar, op de binnenzijde van de deurpost naar het balkon, naast een kleine, bespikkelde, groenige cocon, zag ik een betoverend wezen. Stil als een opgezet preparaat zat het er: het Groot Koolwitje.

Eronder, tussen het stof op de lichtgekleurde dorpel, kleefden dicht naast elkaar wat roestbruine spatjes. Opgedroogd vocht alsof het ingedroogd bloed was.

De vlinder hield zich onbeweeglijk. Ik kon haar goed bekijken. Haar vleugels waren gelig – niet wit. Misschien vochtig. Ze hield ze dichtgeklapt. Ik kon er een paar plooien in ontdekken.

Door het weefsel heen zag ik de schaduw van antraciete vleugeltippen. Ook de ronde vlekjes van dezelfde kleur, waarmee het dier ons zo nadrukkelijk onophoudelijk morsetekens seint in haar vlucht, schenen door de dichtgevouwen vleugels heen.

Het voorste deel van haar lijf was donker, de rest crème van kleur. Ze leek omgeven door een waas van poeder. Een teer wezen, zacht als room, mat glanzend als satijn.

In deze fase was ze zo dichtbij, zo aanraakbaar: haar transparante vleugels, haar facetogen, de reukantennes, de zes ranke poten waarmee ze zich ferm aan het gladde kunststof van het kozijn gehecht hield.