In de perfecte punt
wil ik het borgen.
Het puilt nog uit.

Uit mis gemunt
groeien de zorgen,
kruipt worm eruit.

Het is het even-wicht
dat mij de gesel is,
omdat het zo afwezig is
en daardoor luid
zich uit.

Een blad ligt schuin,
het weer borstelt
op een kruin,
vel kleurt bruin
en vormt een vlies
dat rot omsluit.

Zal ik het vlees
ontdoen van huid,
de vruchten villen,
dat rottend snot
bedwingen willen?
Neem een besluit.

Voor de elfde maal
schik ik de ronde schaal
met wankel fruit
en eet eruit.