Ik schrijf op een holle deur.
Zij buigt steeds dieper door
onder het gewicht van veel
verspilde woorden.

De schragen doen hun best
de last omhoog te houden.
Het dragen van loze argumenten
tergt hun standvastigheid.

Het zal niet lang meer duren
voordat de buiging zich ontspant.
Het krommen doet al kraken,
de holte wil zich openen.

Nog even en de buiging
wordt een breking.
Nog even en het schrijfblad
toont zijn lege inhoud.

Nog even en de deur,
die nergens naartoe leidt,
barst open
in twee delen

en stopt het dragen
van woorden
zonder gewicht,
van holle frasen,

die geen mensen lazen.
Nog even en zij zaait
de woorden uit.
Misschien worden ze zinvol.