Twee avonden verstreken – Job van Joseph Roth gelezen. Ik voel me oud en moe. Niemand houdt diepgaand van iemand; niet van zijn vrouw, niet van de kinderen, niet van vrienden.

Iedereen is slachtoffer van het leven, want ondanks oppervlakkig heb uw naaste lief volgt bij verlies diepgaand verdriet. Zo diep dat god, of welk ander allerhoogste, moet branden in de kachel – wordt afgezworen.

Tot het wonder plaatsvindt en het vertrouwen wordt hersteld. Maar, denk ik, dat is misplaatst, vertrouwen is diepgaand, langdurig, en het wonder op de weegschaal slechts kortstondige genoegdoening voor één enkele ramp.

Terwijl veel rampen passeren in een mensenleven – als van Job. Laat Job zich beduivelen door zijn god?

Misschien dat twee avonden te weinig is. Misschien dat ondanks dankzij is. Misschien dat onder de oppervlakte diepgang leeft. Misschien als ik het nog eens lees …