Horizontaal schijnt de bal naar binnen,
dertien uur ’s middags,
ver weg witheet,
dichtbij uitdagend.

Zíj heeft er zin in:
‘Ik geef mij al iets meer vandaag –
neem mij.’

Dwars door het doorzonraam
van de betonnen flat
toont zij haar stralende kracht,
haar energie,
haar groeihormonen,
haar drift om voort te planten.

De korte kou van rond het vriespunt
heeft zicht teruggetrokken,
al enkele dagen,
de Maas voorbij,
Midden-Europa in,
richting het oude Habsburgse Rijk.

Het is opmerkelijk zacht,
er bloeien prunussen,
schuchter,
autochtone vogels kwinkeleren,
twijfelachtig.

Zo niet
de parkieten,
pedant als ze zijn.

In kleine zwermen,
caleidoscopische groene flitsen,
krijsend vuurwerk
in wisselende formaties,
schreeuwen zij brutaal:
‘Het geile voorjaar staat op springen!’