Het was twee graden onder nul en door de straten blies een venijnige oostenwind. Ik liep over Tussen Meer, de hoofdstraat van de buurt. Wanten aan, das om. Genietend van mijn dikke, teddyberenvacht gevoerde winterjack, want wanneer had ik dat nog nodig.

Knus geborgen, een tas om de linkerschouder en een in de rechterhand, was ik op weg voor een paar boodschappen. Halverwege viel mijn oog op een man in een politiepak. Op de hoek van een kruising stond hij er wat verloren bij. Hij was behangen met handboeien, een mobilofoon en een klein wapenarsenaal. Dit was echt.

Houdt de wacht, concludeerde ik, en mijn gedachten vlogen terug naar mijn diensttijd. Op je post, in de vrieskou. Alert wezen op wat er mogelijk kon gebeuren in de ijzige stilte van de nacht in en rond een kampement in de bossen.

Eén keer heb ik een spannend moment beleefd: een opgewonden everzwijn leek het op mij voorzien te hebben. Een boom werd mijn redding. Ik sprong erachter, weg uit de lijn van het aanstormende dier.

Op Tussen Meer komen geen everzwijnen voor. Het was er ook niet nachtelijk stil. Toch leek voor de agent iets gelijkaardigs te gelden als voor mijn wacht: alert wezen op wat er mogelijk kon misgaan in de haastige dagroutine van een drukke winkelstraat. Ik twijfelde er niet aan of hij had er de taak het bedreigend afwijkende te onderscheiden en er adequaat naar te handelen.

Ik had met hem te doen. Ik zag hem op de stoeptegels trappelen om een beetje warm te blijven, ik zag hem stilletjes inwendig de oostenwind vervloeken. Hij droeg een stevig jack, maar had geen muts en wanten aan; hield het hoofd fris en de handen paraat. Zou dat niet ten koste gaan van zijn fijne motoriek? Niet zo handig wanneer het wapentuig nodig was.

Ik was hem nu genaderd, groette hem en vroeg of het wel te doen was. ‘Jawel, zometeen op het bureau is er warme koffie.’ Het vooruitzicht was de goedmaker. Ik hoopte voor hem op een gevulde koek erbij.

Ook nu moest ik weer denken aan mijn diensttijd. Op een ijzige winterdag in het buitenleven houdt de belofte van warme drank en voedzame kost de moraal hoog. Dat geldt voor elke diender, of het pak nu groen of blauw is. Geen officier die dat ooit vergeten mag.

‘Ik ben de wijkagent’, vulde deze diender aan. ‘Maar dan moet ik mijn gezicht natuurlijk wel regelmatig laten zien’, verantwoordde hij zijn getrappel op de stoep.

‘Ha, wat fijn!’ Wat een zorgzaamheid, mijn hart maakte een blij sprongetje. ‘Dan gaan we elkaar zeker nog vaker zien, ik loop hier regelmatig door de straat.’ Ik bedankte hem oprecht voor zijn aanwezigheid en wenste hem een warme koffiepauze toe.

De wijkagent, inderdaad, ik had hem al wat keren eerder wandelend in de buurt gezien. Ik had hem zelfs al eens gegroet.

De warme koffie op het bureau bleef in mijn hoofd hangen. Ik heb geen idee waar dat bureau zich in de wijk bevindt, maar het kreeg vorm, althans de koffiekamer: een eenvoudig ingerichte ruimte, klein, kaal en wit.

Ik zag een simpele tafel in het midden, op de kop getikt uit een opgedoekt kantoor, een radiator aan de muur, een klein raam naar buiten en een pruttelende koffiezetter in de hoek, op een lage witte koelkast. Die laatste uiteraard bedoeld voor de drankjes in de zomer, de lunchpakketjes, de verjaardagstaart en de verse melk waar je zo van opkikkert als je benen slap zijn van het lange staan.

Erboven hing een Bruynzeel keukenkastje aan de wand, net zo wit. Daarin lagen – hoe kon het anders – pakken koeken opgestapeld.

In die ruimte projecteerde ik onze wijkagent. Hij zat daar aan de sleetse tafel op een stoel van formica met verchroomde poten, overerfd uit de jaren zestig. Zijn armen reikten naar een mok waar de damp uit opsteeg, de handen warm eromheen geslagen. En warempel ja, tussen de kruimels daar lag op het tafelblad een aangehapte koek.

…

Op mijn terugweg van de boodschappen kwam ik langs het restaurant op Tussen Meer dat al meer dan een jaar verzegeld is. Achter de grote geblindeerde winkelruit is een enorme poster geplakt: Pand gesloten in opdracht van de burgemeester.

Wat ik eerder niet had opgemerkt, maar nu wel zag, doordat het raadselachtig en absurd gedecoreerd was, was het perfect ronde gaatje in de ruit. Het prijkte middenin een stralende ster van ontelbaar veel scheurtjes.

Een pistoolschot. Dat moest recent gebeurd zijn.

In de holte van het kogelgat staken een paar rode rozen. Daar hing een kaartje aan, zonder boodschap, zonder signatuur. Alles wat erop stond was het merkje van de bloemist. Die had de rozen zorgvuldig bijeengebonden in een klein boeket.

Een anonieme groet. Hoe was die bedoeld? Verzoenend? Vreeswekkend?

Nu hoop ik maar dat we het in onze, ook weer niet al te koude buurt met één wijkagent redden gaan.