Als het lijf de aarde in de schedel voelt,
dan zal het zich verbonden weten,
vluchtig, vloeiend en versmolten.

Het zal niet eenzaam zijn
als deel van al het andere,
als deel waar het uit voortkwam,

in de oerschoot.
Het zal er rustig zijn en vredig,
het zijn zoals het hoort te zijn.

Als het daarbinnen is
verwacht het geen bezoekers,
noch een steen.

Het vlees, wars van mensenzaken,
ontbindend in verbinding,
is alle ijdelheid voorbij.

Het vindt, verlost van elk doel,
de bron als ereplaats.
Het zal gewoon weer Aarde zijn.