Het roodborstje is in staat om zijn jaarlijkse trek van drieduizend kilometer naar het zuiden (van Scandinavië naar het Middellandse Zeegebied) feilloos en naar de juiste plek te maken door zich te oriënteren op de hellingshoeken van de magnetische veldlijnen van de aarde.

Het vogeltje doet dit met behulp van een eiwit in zijn oog, dat gebruik maakt van kwantummechanische eigenschappen. Bij veel trekvogels lijkt dit op gelijkaardige wijze te gebeuren.

Ook planten maken gebruik van kwantummechanische eigenschappen, bijvoorbeeld binnen de fotosynthese.

Vermoedelijk komt het benutten van kwantummechanica door biologische systemen zeer algemeen voor, en is het een van de oudste evolutionaire fenomenen. In Hoe leven ontstaat van Jim Al-Khalili en Johnjoe McFadden wordt er het nodige over uitgelegd.

In dat boek wordt bijvoorbeeld ook de toets met de postduiven beschreven. Daarbij werden de vleugels van tien vogels voorzien van magneetjes om hun oriëntatievermogen op de proef te stellen.

De magneetjes bleken verstorend te werken. Nog slechts één postduif vond zijn til terug.

Dus wie durft er – met deze kennis gevoed – nog een ontwapenend antwoord te geven op de vraag of mobieltjes schadelijk zijn voor ons richtingsgevoel en welbevinden?

Het roodborstje blijft hoe dan ook aantrekkelijk.