Hoe stil een blad aan de wilg ontsnapt,
laverend in de lucht,
dan wiegend in het water,
louter onschuld.

Zonder ideeën
is de wereld zijdezacht.

Zo was het toen je klein was,
een kind dat nog geen klok kon kijken,
dat letters niet kon lezen.
Wat waren woorden voor je?

Eerlijke onschuld.

Een beschermend kleed
dat zich rondom je voegde;
een web van lijnen tussen anderen,
die het beste voor je wilden,
betoverd als ze waren
door jouw onmacht en afhankelijkheid.

Woorden waren klanken
van een gastvrij weefsel,
waarin jij,
warm vanuit het kraambed,
als een vallend wilgenblad
zacht werd opgevangen.

Hun betekenis kon je niet vatten;
toch begreep je ze.

Entropisch wezen,
waar leven passeert
van warme lijven
die koude bewegen,
wanordelijk mengend,
woelend en zoekend,
één richting,
geen retour.

Amorfe draaikolk,
die in haar plooien
alles slaafs slikt:
mooi, lelijk, mismaakt,
talentvol, misdadig,
eenzaam, ontaard.

Lonkende vrucht,
rood, zoet en gistend,
tot diep in het vlees
van sleetse organen
die luidruchtig haperen.

Veroveringsmijlpaal,
steeds bloedig bevochten
voor valse beloften
aan blinde termieten,
vallend als kinderen
voor stof, gruis en puin,
buit zonder waarde.

Wat maakt haar beminnelijk?

Ik reed in mijn betonnen auto
op de betonnen plaat.
Het was er kelderdonker;
ik zocht de hellingbaan,

maar stuitte steeds op trappen.
De vloer voor het parkeren
bleek een winkellaag.
Ik vroeg daarom de winkeldame

naar de mobiele uitgang,
en meldde dat mijn voertuig weigerde
de treden af te lopen.
Zij lachte om mijn uitspraak

en wees op een betonnen nis.
Ik stuiterde de hoek om,
maar liep geen krasje op.
Vervolgens naar beneden,

waarbij gebeurde waar ik bang voor was:
pijnlijk brak ik,
op de betonnen roltrap,
alsnog mijn rechterwiel.

Als het hematoom geen spoor kleurt van lessen,
maar van bloed dat zich vrij stuwt
om het vlies te doorbreken;

als de rimpel geen wijsheid betekent,
maar een kerf in het lichaam
waar het bestaan weg kan lekken;

als de vochtige blik niets meer zegt
van verdriet of van vreugde,
maar van willen ontbinden;

dat zijn de wenken,
dan wint de entropie het
van het streven naar leven.

Buiten snerpen schakels van een motorzaag,
binnen slaat de ketting
lucht uit mijn ingewanden.

Een vitale iep wordt genadeloos geveld.
Hout van zestig jaar moet wijken,
weerloos tegen technisch staal.

Nabij de gevel staat de reus,
een uur nog – te bedreigend,
gaat de vijfhonderd niet halen.

De redder mocht eens vallen
door een winterstorm
in de orkaan die wij ontstaken

voelt hij meer nog het wringen, wrikken,
het kraken van de schakels,
de zweepslag van de zaag.

Bij de foto:

• Iep bij Langswater, Amsterdam, geveld op 3 september 2020