Het was Gerrit Rietveld
die zoiets zei als:
‘Voor de nieuwe vormgeving
is dat, wat eender is in alle mensen
belangrijker dan hun verschillen.’

Pik die gedachte in
als van jezelf
en neem plaats
in de zetel
van 2024.

Het hout is nog blank
en knoestig,
maar schijnt
de satijnen glans
van kansen.

Kleur het in
– ik wens je
een jaar
van opbouw
toe.

Bron:

• Het citaat van Gerrit Rietveld komt uit Aldo van Eyck: relativiteit en verbeelding van Francis Strauven, Uitgeverij Meulenhoff, Amsterdam, 1994, p. 230

Oud nieuws,
NOS-journaal
elf een twintig-drieëntwintig:

Bij Beesd
op de A2
is een vrachtwagen
op een wolf gebotst.

De chauffeur bleef ongedeerd,
de wolf dood,
het kadaver werd
voor sectie meegenomen.

Men dacht eerst
dat het een hond betrof.

Met het mes erin
bleek het zijn voorzaat.

Dat dat nou net
bij Beesd
gebeuren moest.

Verser nieuws,
NOS-journaal
twintig twaalf twintig-drieëntwintig:

Steeds luider klinkt
in de EU
de roep
de wolf
weer te bejagen,

want elk beest
wentelt
zijn problemen af
op wat het
voor de wielen komt.

Niet dat het
onwelwillend is,
of zichzelf ontkent;
het worstelt met zijn onmacht.

TELLEN

D. kijkt graag vogels, ik mag mee. Kijk, zeg ik,
een bonte ekster. Nou, zegt D.,
dat is een Vlaamse gaai.

En daar, bij de waterkant, zit een jonge
wintertaling. Nou nee, zegt D.
Dat is een smient.

Verrijkend is het, vogelkijken. We zijn pas
net begonnen en we hebben er
al vier gezien.

– Ester Naomi Perquin, uit de bundel Ongevraagd advies, 2022

Ester Naomi Perquin schrijft en dicht over niets bijzonders. Vanuit iets kleins, een jeugdherinnering, een geur, een aardappel die geschild wordt, weet zij woorden op papier te zetten die bij de hartstreek binnenkomen.

Zij uit zich niet in grootse formuleringen, ze treft de lezer met haar beelden van het gewone.

Het alledaagse zien en daar het speciale uit naar voren halen – die dingen die steeds langs ons heen gaan en van ons bordje glijden voor we ze te pakken krijgen. Die dingen die oplossen in de lucht omdat ze te banaal schijnen, te algemeen, te veel ons dagelijks brood.

Ze ontsnappen aan de meesten van ons. Maar zij zijn het leven, zij zijn het nu, hetgeen waar we dagelijks middenin staan. Dat wat ons bestaan behelst.

Het is kunst de beelden op de tijdlijn van het alledaagse te vangen. Het is goed, maak er verhaaltjes over, dicht erover, hou het vast in een foto van persoonlijk opgeschreven woorden.

Kijk. Je zult vaker glimlachen.