In zijn verkiezingsretoriek maakte Trump er graag melding van dat er veel slechte genen onder de Amerikanen zijn. De bekentenis van die overtuiging was een waarschuwing voor wat na zijn inauguratie bewaarheid werd.

De grenzen zijn nu dicht voor emigranten en vluchtelingen uit zuidelijke landen. Wie niet uit de VS komt en gekleurd is, loopt gerede kans het land te worden uitgezet. Vrouwen dienen zich gedienstig op te stellen. En de mens achter een identiteitsbewijs kan alleen in orde zijn als in dat document M of V staat vermeld.

Trump appelleerde aan de eugenetica, al valt te betwijfelen of hij er zelf ooit van gehoord had; de pseudo-wetenschap die, op basis van ondeugdelijke abstraheringen uit Darwins evolutietheorie, vanaf de jaren tachtig van de negentiende eeuw tot ver in de twintigste eeuw propageerde dat er inferieure mensen zijn en superieure. De inferieure zijn de minder ver geëvolueerde mensen. Dat zijn de gekleurde en afwijkende mensen, en het zijn de vrouwen. De superieure mensen zijn de witte mannen. Abjecte onzin was het.

Toch zit de overtuiging er in de VS nog diep in. Ik lees in Over vrijheid van Timothy Snyder dat veel Amerikanen geloven dat zwarte mensen minder ‘drijfvermogen’ hebben. Timothy Snyder vertelt in het boek over de zwemlessen in zijn jeugd, over hoe hij in de bus zat naar zijn zwemclub en de witte jongen achter hem gekheid zat te maken over Timothy’s zwarte lerares – omdat die zwart was. Hij vertelt over de vraag die in zijn hoofd rondspookte, de vraag waarom hij zwemmen moest leren in een club.

Het antwoord vindt hij in een akelig stuk geschiedenis.

In de tijd dat ik bezig ben met mijn kleine gedachten in mijn kleine wereld zakt Nederland af naar een bedenkelijk humane staat. Onze bestuurders hebben van wachten een wapen gemaakt om vluchtelingen af te schrikken – wachten, eindeloos wachten, twee tot drie jaar wachten voordat je weet of je in Nederland mag blijven. Maar gevlucht wordt er desalniettemin, ook naar Nederland, en het wachten leidt in de noodopvang in Ter Apel tot afgrijselijke situaties.

Mensen slapen er buiten, delen per zevenhonderd één of twee dixie-toiletten, hebben geen bedden, leven in hun eigen drek, raken depressief, ziek, en een baby sterft. Het zijn taferelen die we voorheen alleen – en het spijt me dat woord te moeten gebruiken – gewend waren van de vluchtelingenkampen aan de randen van Europa. Het was en is vreselijk dat we de mensen daar niet hielpen en helpen, maar nu kiest onze overheid ervoor om vluchtelingen ook binnen de eigen landsgrenzen te laten creperen.

Moet ik mijn land gaan haten? Mijn Nederland, dat ik lang een vriendelijk oord vond vanwege zijn pogingen in een nog vrij recent verleden zijn rijkdom te delen en een tolerante koers van mededogen te varen.

Zelfs om pogen maakt onze overheid zich niet meer druk. Geen denken aan. Het mocht radicaal rechts eens in de kaart spelen, straalt onze premier uit. Hij moest zich eens realiseren hoezeer hijzelf inmiddels naar die hoek is opgeschoven en hoezeer hij ze dáármee in de kaart speelt.