Tussen de regels
dirigeert een baton
de subtielste melodieën.

De stillen worden overstemd
door het geraas van luide woorden
en de stampij van zwarte kapitalen.

Blaaskaken werpen zich op als rolmodellen
die vertellen hoe het leven in te vullen –
alsof zij weten wat uitputtend is.

Maar ergens ritselt iets.

Er zijn nog zo veel andere wijsjes
die gespeeld willen worden,
te vinden voor hen die het durven
in het wit te duiken,
tussen de chocoladeletters van de hoornblazers,

die ons slechts over koppen laten surfen,
bang als ze zijn voor de diepe duik
met zijn vondsten
die hen onwelgevallig zijn.

Hun wanstaltige bolle wangen
vertrouwen op de dienstbaarheid
van de manipulatieve kreet –
die groter zijn wil dan zijn moed
en kleiner dan zijn waarheid.

Maar ergens ritselt iets.

In het wit tussen de regels,
in de bescheiden schuilgelegenheden
van hen die zich verloren voelen
in de referentiekaders van de grootste gemene deler,

roeren zich,
haast geruisloos voor de massa,
stille aanschouwers van de reuring,
piekeraars en denkers over de commotie.

Met hun verfstreken, hun muziek,
hun letters en sculpturen
spannen zij een regenboog –
de pantomime van de ongehoorde kunstenaars,
de Nieuwelingen.

Wanneer een nummer uit de ggd
de moeite nemen zou
om in het wit tussen de regels
het oor te luisteren te leggen,
het oog de kost te geven,
dan werden oor en oog verrast
blij van het afwijkende –
het zou een revelatie zijn,

een uitbraak uit het platgeslagen materiële,
een ontmaskering van de simpele onwerkelijkheid –
zaken die enkel waarde houden
zolang de spruiten
met dat oordeel worden grootgebracht.

En niemand valt iets te verwijten.

In de witte zones
buiten het kabaal
mediteren zij hierover –
hun kleding ruisend als van kluizenaars.

Soms uit een bewuste keuze:
vluchtelingen uit de zwarte inkt.
Soms zijn het degenen
die door de zwarte inktgebruikers
met ‘mislukt’ worden gestempeld.
Soms zijn het karakters die van nature
in de verlegen schaduw van het wit
gedijen.

Vaak zijn het onbevangen Nieuwelingen.

Zij tonen dat tussen de regels in
heel goed te existeren valt,
dat tussen geraas en stampij
een toon kan worden aangeslagen
die heel subtiel de luidrucht binnendringt.

Een bescheiden toon,
maar niet te missen,
als een triangel –
een toont die wakker kust.

Bij de foto’s:

• Amsterdam Nieuw-West zoemt van het creatieve talent; het Van Eesteren Museum kust de wereld hiervoor wakker met de tentoonstelling Nieuwelingen, een expositie van het werk van 30 makers uit het stadsdeel – nog te bezichtigen tot en met 14 juli 2024