Het hele klimaatgevecht staat me tegen, zoals vechten me altijd tegen heeft gestaan. Ik ben het altijd uit de weg gegaan. Als het maar enigszins kon.
Niet altijd bleek dat mogelijk. Soms word je gevechten ingetrokken en kun je je niet lafhartig opstellen.
Ik heb ze ook weleens gewonnen, die ongewilde gevechten. Gaven die overwinningen voldoening? Allerminst. De knokpartijen waren vaak langdurig – maanden, soms jaren. Ze zweefden als donkere wolken boven mijn hoofd en er was geen wind die ze wegblies. Ik nam ze met me mee en was me steeds bewust van de schaduwen die ze wierpen op de grond rondom mij, over het pad dat ik liep.
Maar het waren gevechten met mensen. Als individuen, als organisaties. Dat maakte ze uiteindelijk wel hanteerbaar.
Bij het klimaatgevecht is dat anders. Dat is een strijd van een hogere orde, tegen een macht die mensen ontstijgt. Het is een strijd tegen onze dierlijkheid, tegen onze natuur. Een strijd, zo zou je kunnen zeggen, tegen onze oorspronkelijkheid.
Winnen is alleen maar mogelijk als we die oorspronkelijkheid weten af te werpen. Dat zou ons tot de rationele wezens kunnen maken die we willen zijn – de wezens zoals we onszelf graag zien en waar we ons onterecht regelmatig op beroepen.
Bewuste planning, bewuste logica, bewuste samenwerking zou ons kunnen redden; het zou ons volkomen onzelfzuchtig maken en ons handelen loskoppelen van door het gevoel ingegeven impulsen.
Dat gaat allemaal niet gebeuren, onbewuste creaturen als we zijn. Oorspronkelijkheid is niet te verloochenen; zij zit in ons, zij is onze ziel, datgene wat onze vorm bepaalt.
Het gevecht dat we moeten winnen is zogezegd een gevecht tegen onszelf. Bij voorbaat hebben we dat gevecht daarom verloren.
Stan Lenssen 
Dat is een nogal huiveringwekkend inzicht… Hoort overlevingsdrang niet ook tot de natuur van de mens? Sprak zij hoopvol…
LikeGeliked door 1 persoon
Zeker, overlevingsdrang! Daarom gaan we op korte termijn juist zo tekeer. Het inzicht is niet huiveringwekkender dan het wezen. Maar wie weet, als het wezen verandert, verandert ook het inzicht. Dat beloof ik.
LikeLike
Het gevecht tegen jezelf. Inderdaad, dat is van de hoogste orde. Hij die zichzelf overwint is de ware krijger…
over krijgerschap gesproken, ook innerlijk krijgerschap… dat gaat over strijd en de strijd aangaan, maar wel op beheerste wijze. Vandaar dat vechten een kunst is.
In mijn vroege jeugd woonde ik in Rotterdam en voor kinderen was dat spitsroeden lopen want iedere wijk was zijn eigen territorium. Als je als vreemde zo’n plek van een ander binnenkwam moest je vaak vechten. En dat was niet zachtzinnig. Je moest wel. De man van de fietsenwinkel op de hoek noemde mij ‘een killer’. Op een gegeven moment is dat er vanaf gegaan. Andere tijden, andere steden, andere situaties.
Tijdens een mannenworkshop heb ik een half jaar aan Vechtkunst gedaan met Dennis Steussy uit Amsterdam. Daar leerde je met bokshandschoenen aan fysiek vechten om je eigen kracht te leren kennen. Is ook een boek van.
Ik was dus van de soort ‘ijzersterk, maar niet bewust van zijn kracht’. De truc was je eigen vechtstijl leren kennen en die in overeenstemming brengen met de essentie: vechtstijlen bestaan uit 3 vormen: 1. met respect voor jezelf en de ander, 2. met teveel afstand, dus jij of de ander kunnen elkaar niet raken, 3. met te weinig afstand, dus je zit zo dicht op elkaar dat het direct knokken wordt. Dit soort uitgangspunten kun je trouwens ook vertalen naar de werkvloer en hoe jij met collega’s en leidinggevenden omgaat en andersom. Dan heet het communicatiestijl.
Daarna heb ik in de loop der jaren bij allerlei Chinese leraren getraind. Dan kom je ook leerlingen tegen die ook meerdere ervaringen hebben. Eén daarvan had getraind bij Jip Man, de leraar van Bruce Lee. De les die hij daar geleerd had? Een gevecht moet altijd binnen twee minuten afgelopen zijn, anders gaat uithoudingsvermogen een rol spelen.
De strijd waar jij het over hebt is een grote strijd. Een grote strijd vraagt om een groot leidsman die overzicht heeft. In dit geval zou ik dan te rade gaan bij Sun Tzu, de Chinese Generaal die het boek ‘De kunst van het oorlogvoeren’ heeft geschreven. Een boek dat door allerlei strategen al duizenden jaren als voorbeeld van wijsheid wordt gezien.
Van hem is dan ook de uitspraak: “De grootste overwinning is die waarvoor geen strijd nodig is.” Zoek maar eens naar zijn ‘quotes’, altijd inspirerend.
LikeGeliked door 1 persoon
Ik las gisteren van Muntendam in het arme Oost-Groningen van de jaren vijftig. Daar werd heel wat afgeknokt door de plaatselijke jongemannen. Ze moesten wel, werkeloosheid, armoede, de frustratie van uitzichtloosheid. Eruit knokken was de enige manier. En dat is ook gelukt. Figuurlijk en letterlijk! Vaak ging het er zo heftig aan toe dat de marechaussee werd ingeschakeld. Mijn vader vertelde wel eens dezelfde verhalen, die speelden zich bij hem af in Zuid-Limburg. Tijden zijn niet veranderd, alleen de marechaussee heet nu ME.
Ik knok vrolijk door – dat klinkt al beter dan hierboven, niet?
En Szun Tzu staat al veel te lang op mijn verlanglijstje. Dank dat je me eraan herinnert; vandaag nog ga ik zorgen dat hij op de boekenplank terecht komt!
LikeGeliked door 1 persoon
Heb je een link gestuurd via WhatsApp naar een NL e-book met introductie van Henk Hofland.
LikeGeliked door 1 persoon