Hoe anders werden woorden
toen je de tijd had leren zien
en aaneengeregen letters lezen kon.

Je kwam erachter hoe zwak de draden
van het vangnet konden zijn,
wanneer een mond
verzonnen zinnen laat ontsnappen
met zo’n vooringenomen vanzelfsprekendheid
dat het onfatsoenlijk voelt,

om zich als tikkend gif
te nestelen in de snakkende holte
achter vele linkerborsten –
louter oordeel.

Je zag hoe,
met een schok,
het wiegend weefsel breken kon
om anderen te laten vallen,
wanneer zo’n mond
de klanken van het web misbruikt.

In een wereld waarin de spin kwaadaardig is,
zo wist je nu,
wekken woorden donkere ideeën,
zoals het ondergaande licht de nacht.