15 mei. Na het avondeten nog naar AH geweest. Groente en roggebrood voor maandag veiliggesteld. Het was niet veel; op zondag wil ik winkelbezoek zo veel mogelijk vermijden. Ik had het verdeeld over twee tassen aan mijn schouders. Ik zal zwaar bepakt hebben geleken maar droeg lucht.

Het was warm op de terugweg over Tussen Meer. De avondzon scheen me tegemoet, de eerste zwoele avond van het jaar. Op de terrasjes van de winkelstraat klonk opgewonden zomerpraat.

Op de brug over de Hoekenesgracht is de stoep wat smal. Na het water wordt ie breder. Ik loop achter drie gekleurde dames. Twee stevig van postuur, waarvan één met hoofddoek. De derde een hoofd kleiner dan de andere twee. In een uitgelaten stemming wijzen zij links en rechts naar huizen die zij kennen en wisselen woorden over de mensen die er wonen.

Ik zit er te dicht op, te veel in hun sfeer.

Na het water glip ik voorbij met mijn ‘zware’ tassen, richting het zebrapad over de fietsroute die er de stoep kruist, vlak voor het futuristische gebouw op palen waarin onderin de protestantse kerk zich prominent verstopt houdt.

In mijn linker ooghoek zie ik blonde lokken, brede banden en een chopper-zadel. Geluidloos maar snel nadert een stevig Hollands Welvaren op haar e-bike.

Ik besluit dat ik voorrang heb, een levensgevaarlijk idee. Ik stap het zebrapad op, net iets eerder dan de uitgaande dames. Er wordt niet geremd; de blonde duivelin weet zichzelf en mij nog net te redden met een zwabberige zwaai via het trottoir.

‘Hey, het is een zebrapad!’, klinkt het luidkeels achter mij. ik draai me om.

‘Ik was wel voor u opgekomen hoor.’ Het is de kleinste die dit zegt en het klinkt moederlijk. Ik ben een oude man in haar ogen, iemand die bescherming nodig heeft, of minstens hulp.

‘Als ik daar plat en omvergereden had gelegen, had jij dan de ambulance gebeld voor mij?’ Ik heb geen gevat antwoord terug, alleen dit. Niet echt aardig. Toch lacht zij terug.

‘Ze kennen de verkeersregels niet, vooral die elektrische fietsen.’ Op die stelling delibereren we gevieren kort voort. Ik hoor nu bij ze, voor een enkele minuut.

Dan neem ik afscheid. Ik maak een kleine buiging met de hand op mijn hart: ‘Ik ben blij dat ik een paar beschermengelen heb in onze buurt.’