‘Wat kunnen die sjoemelen zeg!’, roept iemand in mijn droom.
Ik zie twee liften;
één omhoog,
één omlaag.
Daar wordt men in gezet.
Het zoeft;
óf omhoog,
óf omlaag.
Slikken, suizen, trommelvliezen.
Boeren, braken, maag.
Men verreist niet!
Wakker.
Vliegen als suggestie;
je kunt de wereld
mooier dromen dan hij is.
Het is een dag van kleine klussen, zo’n dag waarvan je hoopt dat ie maar snel gedaan is, de klussen snel geklaard zijn.
Maar dat is een vergissing.
De thee die ik nu drink, op deze dag, smaakt fris zoet groen, en naar jasmijn en voorjaar.
Ik heb net op het balkon de was gehangen. Ik hoorde de slag van vinken, en de bescheiden tjilp van pimpelmezen. En ver weg de prachtzang van een merel. En natuurlijk het gekoer van duiven.
De tweede nieuwsblog van zus en zwager is gekomen – sinds de start van hun gewaagde voettocht naar het einde van de wereld. Die spat uiteen van lentelust.
Ze schrijven over groen dat almaar groener wordt, het fluitenkruid en koolzaad dat overal uitbundig bloeit, dat links en rechts hun pad versiert. Samen met de paardebloem, de vlier en de hoge pluimen van het gras lijkt me dat een erehaag om doorheen te wandelen.
Al lezend denk ik ook aan hier. De ganzen en de eenden, de meerkoeten en waterhoenen, de zwanen. Allemaal heb ik ze al gezien met donzig nageslacht in de Amsterdamse wateren. Levenslustig spartelend, spelend – of statig pedant peddelend. In het Vondelpark moet het ooievaarspaar ook jongen hebben. Het leeft helaas te hoog op stand voor mij als mens om dat te kunnen nagaan.
Zelfs een dag van kleine klussen laat zich groot genieten. Het is lente, eindelijk voorjaar!
Laat vandaag maar duren. Ik schenk heet helder water klaterend in een glas voor nog een keer jasmijnthee.
6.21 uur
vogels kwinkeleren
tegen de voortrollende donder van vliegverkeer
een droom ijlt na
een klusjesman bouwt een radio
in Gaudistijl
in het magazijn aan de Ambachtsweg in Best
het apparaat ontvangt alleen Radio 2
met als bijzondere eigenschap
het is omver te lopen
en kan worden rechtgezet
het groene land ertegenover
wordt stuk geploegd
voor projectontwikkeling
appartemententorens
rechttoe rechtaan
drie dimensies
maximaal uitgenut
absurd
tien hoog, dertig meter
een blik in het domein van de meeuwen
zweefvliegtuigen
vrienden van de wind
schaamteloos krijsende baby’s
plezier belevend in het spel
en verder niets
behalve
een brutale blik opzij, naar het balkon, gulzig zoekend
wetend dat op die onbeholpen mensenwereld te klaplopen valt
maar dat is nog niets
laat in februari
glijdend langs de galerij
twee ooievaars, één stel
levensgroot tegen de pastelblauwe voormiddag
haast aanraakbaar
haast het waaien van hun slagen voelend
haast ze in de ogen kijkend
terug via Gibraltar, voor een nieuwe cyclus
wetend dat over onbeholpen mensengrenzen heen te vliegen valt
onderwijl op nulniveau
spam dringt mij een drone op
voor jou: de brutale ogen van de meeuw
voor jou: de wereldblik van de ooievaar
wees heimelijk schaamteloos
laat je grenzeloos bevredigen
elk nieuw hebbeding herhaalt primitief verlangen
verraadt machteloosheid van de laagste soort
platvloers
het domein waar mensen onbeholpen strompelen
Eén dag voor de vorst zou komen zag ik in de avondschemering vleermuizen uitvliegen uit de naden van het flatgebouw.
‘Kruip maar weer terug in het beton!’, had ik willen roepen.
Maar zij hadden gelijk.
De stoep, een witte loper.
De sloot, een zwarte spiegel.
Eén kleine week in februari 21,
sinds jaren.
Sneeuw en ijs,
gekrompen tot een stuip.
Er is geen reden meer om in winterslaap te zijn.
